سگ عصبی پهلوهایش مدام تَرَک برمی دارد، می‌لرزد، چرا بهار دیر کرده نمی‌آید؟
سگ عصبی خواب‌های مرا دیده، نفهمیده، شعرهای مرا گفته، باز، باز نفهمیده
سگ عصبی در افق برهنه شده، باز، باز شده
و بوسه‌های بلندی از لب‌های معشوقه‌های طاق و جفت من گرفته، می‌دانم، خائن؟
پهلوهایش مدام می‌لرزد
و چشم هایش، که از گوشه‌های خشک ترک برداشته
((رضا براهنی))
جهان ما به دو چیز زنده است
اولی شاعر
و دومی شاعر
و شما
هر دو را کشته اید
اول: خسرو گلسرخی را
دوم: خسرو گلسرخی را
((از مجموعه ظل الله (شعرهای زندان) چاپ اول: 1354))
((رضا براهنی))
تقدیم به خاطره‌ی مخدوش دوستم
اسماعیل شاهرودی [آینده] که در
پاییز شصت در تهران مُرد.
اسماعیل
قسم به چشم‌های سُرخ‌ات اسماعیل عزیزم،
که آفتاب، روزی، بهتر از آن روزی که تو مُردی خواهد تابید
قسم به موهای سفیدت که مدتی هم سرخ بودند
که آفتاب روزی که آفتاب روزی که آفتاب روزی
بهتر از آن روزی که تو مُردی خواهد تابید
((رضا براهنی))
بقیۀ شعر را در ادامۀ مطلب بخوانید...