.
((پیاله دور دگر زد))
شبْ چشم
مویت کلافِ دود
دامن سپید
سخی تن
گویی گل مرا
دستی غریب سرشته است
اندیشه‌ی مرا
یغماگری
در شاهراه باد کشانده است
و غمگنانه‌ترین سرنوشت را
در کتیبه‌ی روحم
دستان آشنایی، به خطی غریب نبشته است
...
((نصرت رحمانی))
تله
رعد است و برق
باران سر شکیب ندارد
چون تازیانه ای کمر راه
در هم شکسته است
شب پیر و خسته است
وقتی که می روی
قفلی به در مبند
شاید اطاق کوچک من
امشب پناهگاهی گردد
یاران گمشده باز ایند
و باز شعله در اجاق بخندد
شعری و خنده ای و گپی
امید تازه، روی کومه به پا شد
((نصرت رحمانی))