شانه‌هایی بر پوست درختان
چون گوسفندی گم‌شده در شب
در انبوه برگ‌ها پناه جستم…
روز، با پیراهن امیدوارش راهی شد و
ساعات و افق باکره را با خود برد
به آن‌جا که همه‌ی جوانه‌ها سر بلند می‌کنند.
و شب، که می‌توانست عینک رویاها باشد
به چشمی سیاه بدل شد.
و فریاد خشمگین پسرک
که مرا به کناری می‌راند تا راهی برای قاطرش بگشاید.
...
((کلارا خانس))
((مترجم: محسن عمادی))
شب پلنگ
گرگ و میش، بوی پلنگ
و آسمان که شکارچیان را خبردار می‌کند
دور شو، ای یار! و جنگل را به آتش بکش
پیدایت می‌کنم
رد خاکسترها را می‌گیرم و
و به سینه‌ی آتش‌فشان‌ها می‌خزم
که گهواره‌ی ما آن‌جاست
تا نیزه‌های شب فروافتند و من رسیده باشم
می‌رسم و می‌میرم
و تو در خونم خواهی خواند
راستی‌یِ کلمات مرا خواهی خواند
بنوش ای یار!
...
((کلارا خانس))
((مترجم: محسن عمادی))
درختی فراسوی سکوت
پرکشیدن بر چشم‌انداز سوزان و
بر قله‌های پربرف
تا سرسبزی‌ها:
این‌جا برمن است و حالا صداها در سرم گرد می‌آیند و
در آن صدا یگانه می‌شوند:
از آن شب
که در اتاقی تاریک از دیدار خبر دادند.
آری، به «برمن» باز می‌گردم
و دیگر بار این دوری‌است
که بر دقایقِ دلواپسی افزوده می‌شود...
((کلارا خانس))
((مترجم: محسن عمادی))
دعا
به پیش روح سرگردان
تا شهر قدسی عشق
سنگ سوزان را لمس کن
باشد که خزانه‌ی درون
پذیرای انعکاس درخشش بی‌پایان باشد و
باشد که همه‌چیز محو شود
در دریای ناشناخته
تا تنها همان نقطه‌ی جنون
به جا بماند.
((کلارا خانس))
((مترجم: محسن عمادی))