مکعب گرد

سیاوش کسرایی. آوا (28 شعر)

موج

شناور سوی ساحل های ناپیدا

دو موج رهگذر بودیم

دو موج همسفر بودیم

گریز ما

نیاز ما

نشیب ما

فراز ما

شتاب شاد ما با هم

تلاش پاک ما توام

چه جنبش ها که ما را بود روی پرده دریا

شبی درگردبادی تند روی قله خیزاب

رها شد او ز آغوشم

جدا ماندم ز دامانش

گسست و ریخت مروارید بی پیوندمان بر آب

از آن پس در پی همزاد ناپیدا

بر این دریای بی خورشید

که روزی شب چراغش بود و می تابید

به هر ره می روم نالان به هر سو می دوم تنها

((سیاوش کسرایی))

ادامۀ مطلب

سیاوش کسرایی. از قرق تا خروسخوان (10 شعر)

از قرق تا خروسخوان

شب ما چه با شکوه است

وقتی که گلوله ها

آن را خالکوبی می کنند

و دل ما را

دلهای مضطرب ما را

در دو سوی شب

بانگ الله کبر

به هم وصل می کند

شب ما چه باشکوه است

وقتی که تاریکی

شهر را متحد می کند

شب ما چه با شکوه است

وقتی که دستی ناشناس

دری را

بر رهگذری مبارز

می گشاید و

شوق و تپش در دالان

بازوی هم را می فشرند

شب ما چه با شکوه است

وقتی که نظامیان

در محاصره چشمان شب زنده دارمان

اسیرند

شب ما

چه غمگنانه با شکوه است

وقتی که فریاد و ستاره

در آسمان گره می خورند

و بر بامها سایه ها

خاموشانه

ترحیمی ساده دارند

از قرق

تا خروسخوان

شبروان

دل ما را در کوچه ها

چون مشعلی دست به دست

می گردانند

و خواب بیهوده

بر فراز شهر پرسه می زند

کشتگان سحر را نمی بینند

اما

صبح حتمی الوقوع است

((سیاوش کسرایی))

ادامۀ مطلب

چارلز بوکوفسکی. قلبم را در دستهایش میگیرد (25 شعر)

آبجوی ساعت 2 صبح

هیچی مهم نیست
اما وقتی روی تشک دست و پا می زنی
با رویاهایی احمقانه و یک قوطی آبجو
و همان موقع برگ ها می میرند و اسب ها می میرند
و خانوم های صاحبخانه به راهرو خیره مانده اند؛
سرزندگی موسیقی پشت پرده های افتاده،
توی آخرین غار یک مرد،
در جاودانگی کِشنده
و انفجار؛
هیچی نیست فقط چکه های شیر آب داخل سینک
بطری خالی
خوشحالی مصنوعی
محصوری جوانی،
زخمی و بی پناه
کلمه ها را می آموزی
به آنها چنگ می زنی
تا بمیری.
((چارلز بوکوفسکی))
((مترجم: سید مصطفی رضیئی))

ادامۀ مطلب

چارلز بوکوفسکی. به سلامتی برادرم هیچکس! (18 شعر)

آره

تمومِ هم سایه‌ها فکر می‌کنن
ما دیوانه‌ییم!
ما هم فکر می‌کنیم اونا
دیوونه‌ان!
هم ما و هم اونا
درست فکر می‌کنیم!

((چارلز بوکوفسکی))
((مترجم: یغما گلرویی))

ادامۀ مطلب

چارلز بوکوفسکی. دختری با دامن کوتاه، بیرون پنجره اتاق من، انجیل میخونه (39 شعر)

علت و معلول

بهترین‌ها
معمولا با دستهایِ خودشون
قالِ زندگیِ خودشون رو میکنن،
فقط برایِ اینکه خلاص بشن،
و اون‌هایی که باقی میمونن
حتی ذره‌ای به عقلشون نمیرسه
که چرا همه دارن خودشون رو
از دست اون‌ها خلاص می‌کنن.

((چارلز بوکوفسکی))
((ترجمه: پیمان غلامی/ نیما مهر))