تمرکز نشئه
چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغل‌ات داری بپروازان همه را من آمده‌ام
آماده‌ام
از آسمان کاغذ خالی می‌بارد آغشته کردی آغشته مرا به خونِ خود بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ‌های جهان نیستند و آسمان می‌باراند روحِ تو را بر روی من
چقدر و چند ببینم و هیچگاه سیر نشوم
می‌آمده‌ا‌ی انگار با غنچه‌ها از گوش‌هایت هرچه با چشم‌هایم تو را بخورم سیر نمی‌شوم
بسیرانم
...
((رضا براهنی))
رثای غزاله
لا
حالی که به نخجیر آیی از کشمیر
شالی از دریا آیی با
حالی که به آن گودی بی ما آیی
و سیاه آیی خوابایی از مخفیدر
حالی که ندانی که نمی‌دانی نه، دانی می‌دانی
با آن لب بالا برگشته بالا
لالا لالا تو غزاله لا
...
((رضا براهنی))
ستاره‌گان
آه، جریان ستاره‌گان بر فراز خیابان‌های هارلم،
آه، شب، که نفس کوچک نسیان است.
شهری بنا می‌شود
با آواز مادری.
شهری خواب می‌بیند
با لالایش.
دست برآر و ستاره‌یی بردار، پسر ِ تاریک.
بیرون از نفس کوچک نسیان که شب است
تو فقط
ستاره‌یی
بردار.
((لنگستون هیوز))
((مترجم: احمد شاملو))
و تو، آیا توانستی؟
بیدرنگ من لکه دار کردم نقشه روزمرگی را،
((ولادیمیر مایاکوفسکی))
((مترجم: شهاب آتشکار))
ابر شلوار پوش
فکرتان خواب می بیند
بر بستر مغزهای وارفته
خوابش نوکران پروار را ماند
بر بستر آلوده
باید برانگیزم جُل خونین دلم را
باید بخندم به ریشها
باید عُنُق و وقیح
ریشخند کنم
باید بخندم آنقدر
تا دلم گیرد آرام
((ولادیمیر مایاکوفسکی))
((مترجم: م. کاشیگر))
مادریگال
میراثِ من جنگلی‌ست تاریک؛ که به‌ندرت به آن می‌روم.
اما روزی فرا خواهد رسید که مردگان و زندگان جا عوض می‌کنند.
آن گاه جنگل به جنبش درمی‌آید. ما بی‌امید نیستیم.
سخت‌ترین جُرم‌ها لاینحل باقی می‌ماند به‌رغم تلاشِ پلیس‌های بسیار.
همین طور جایی در زندکی ما عشقِ بزرگِ لاینحلّی وجود دارد.
میراثِ من جنگلی‌ست تاریک اما من امروز در جنگلی دیگر راه می‌روم، جنگل روشن.
همه‌ی جاندارانی که می‌خوانند پیچ و تاب می‌خورند می‌جُنبند و می‌خزند!
بهار است و هوا بس نیرومند.
من فارغ‌التحصیلِ دانشکده‌ی فراموشی‌ام و همان‌قدر دست خالی‌ام که پیراهن بر بندِ رخت.
((توماس ترانسترومر))
((مترجم: مرتضی ثقفیان))
برف می بارد
خاک‌سپاری‌ها از راه می‌رسند
یکی پس از دیگری
هم‌چون تابلوهای راهنما
وقتی به شهری نزدیک می‌شویم .
چشم می گردانند هزاران انسان
دراین سرزمین سایه‌های بلند
پلی پا می‌گیرد
آرام آرام
یک‌راست در فضا
((توماس ترانسترومر))
((مترجم: خلیل پاک نیا))
ای باغ، باغ
جایی‌که نردۀ آهنین، پدری را می‌مانَد که به اندرز،
برادری را به‌یاد برادران می‌آورد و به جدالی خونین پایان میدهد.
جایی‌که آلمانی‌ها برای نوشیدن آبجو می‌آیند
و خوشگل خانم‌‌ها برای تن‌فروشی.
جایی‌که عقاب به بیضه نشسته‌است چونان ابدیتی،
خسته از روزی که هنوز شبانگاهی ندارد.
جایی‌که شتر، که بی‌سوار است کوهانِ بلندش،
داناست به معمای بودایی و نهان‌‌‌کننده‌ی تبسمِ چینی.
جایی‌که گوزن، تنها ترس است، شکُفته چون سنگی بزرگ.
جایی‌که مردم لباس‌های حسابی می پوشند.
جایی‌که قدم می زنند مردم، حزین و غمین.
اما آلمانی‌ها از سلامتی شکفته‌اند.
(۱۹۲۲-۱۸۸۵)
((مترجم: مرتضی ثقفیان))
بقیۀ شعر را در ادامۀ مطلب بخوانید...
دکان تنباکوفروشی
من هیچم.
((فرناندو پسوآ))
((مترجم: حسین منصوری))
بقیۀ شعر را در ادامۀ مطلب بخوانید...
سنگ آفتاب
...
((اکتاویو پاز))
((مترجم: احمد میر علایی))
بقیۀ شعر را در ادامۀ مطلب بخوانید...